یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        داستان ساده‌ست و از یک اتفاق تاریخی نشأت می‌گیره... اما هنر بیضایی از جایی شروع می‌شه که شخصیت‌ها به نقل وقایعی می‌پردازن که به مرگ یزدگرد منتهی شده و خودشون اون رو بازی می‌کنند و هر کدوم به تناسب موقعیت نقشی رو برعهده می‌گیرند. نمایشنامه خیلی ادیپ‌وار مرحله به مرحله خودش رو باز می‌کنه و بخشی از حقیقت رو برای مخاطب روایت می‌کنه و این باعث می‌شه که هر بار مخاطب مواجهه‌ای گرم‌تر با ادامه‌ی داستان داشته باشه. ادبیات بیضایی هم که فوق‌العاده‌ست و به تناسب از واج‌آرایی استفاده کرده بود.