یادداشت آبیِ‌کبود

        و پایان . . .
الان کتابو تموم کردم و دلم میخواد تا آسمون از این لبخندا بذارم :))))
سه چهارم اول کتاب اونقدر برام جذاب نبود، در حدی که خودمو آماده کردم بودم یک یادداشت پر و پیمون بنویسم راجع به اینکه اینم الکی معروف شده 
اما قسمت آخر از نظر من اونقدر قوی بود که بتونم توی تصمیمم تجدید نظر کنم
در کل دوسش داشتم و فکر می‌کنم ارزش یکبار خوندن رو داره 
و برای همه آرزو دارم که بتونن همچین دوستی‌ای رو یکبار هم که شده در زندگیشون تجربه کنن که اگه نکنن واقعا و عمیقاً حیفه، خیلی حیفه :)

و راجع به قلم نویسنده، با خوندن قسمت پایانی کتاب فهمیدم که نویسنده قدرت خوبی توی بیان احساسات و قوی‌تر کردن کار داشت، اما نمی‌دونم چرا اوایل کتاب اینقدر ضعیف بود، کاش اولش هم مثل آخرش اینقدر جذاب و پرکشش می‌نوشت 
و اشکال دیگه‌ای که بنظرم وارده اینه کهههههه
چراااااا اینقدددررررر کمممممم دو شخصیت اصلی کتاب رو توصیف کردهههه بوددددد 😭😭
من هیچ تصوری از قیافه، قد، مدل مو و . . . شخصیتا نداشتم و انگار تصورم ازشون دو پسر بدون چهره بود و این موضوع مقداری اذیتم کرد.

من این کتابو از نظر آرنیک کتاب خوندم، که افتضاح بود، پر از غلط املایی و اشتباه های نگارشی که از یه جایی به بعد اعصابمو خورد کرد، به هیچ وجه این نشر رو نگیرید.

و سخن پایانیم این باشه که، دوسش داشتم و خوشحالم که این کتابو تو کتابخونم دارم 🫠✨