یادداشت بابک فروغی

        پایان کتاب پنجم و دوره‌ی دوم از "آتش بدون دود".
چه تجربه‌ی دلچسبی بود و هست خواندن این مجموعه. "آتش بدون دود" همه‌ی احساسات مرا درگیر کرد و می‌کند و قطعاً خواندنش، جزء بهترین تجربه‌های من از زیست مسالمت‌آميز با کتاب‌هاست و مطمئناً تا سال‌ها بخش جدی‌ای است که از زیست این سال‌های من باقی خواهد ماند.
با این دو جلد هم مثل جلدهای قبلی لحظات نابی را تجربه کردم، خندیدم، بغض کردم و اشک ریختم، آه کشیدم، حسرت خوردم، متأثر شدم، به فکر فرو رفتم و اندیشیدم و...
فعلا همین چند خط کافی است؛ اگر عمری باشد، شاید در آینده بیشتر و بیشتر بنویسم در مورد این اثر ارزنده. باید مطابق روال معمول در کتاب‌های مرحوم ابراهیمی، این گونه ریویو را به پایان ببرم: ما آنطور که باید نادر ابراهیمی را درک نکرده‌ایم و قدر او را نشناخته‌ایم...