یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        یه پارودی از مکبث محسوب می‌شه... نسبت به سال اجرا شدنش که ۱۸۹۶ بوده یه نمایشنامه‌ی آوانگارد محسوب می‌شده و مؤلفه‌های داداییسم و سوررئالیسم رو که بعد از جنگ جهانی اول همه‌گیر می‌شه رو در خودش داره و رو خود جلد هم زده اولین نمایشنامه‌ی ابزورد جهان! و ابزورد هم تا بعد از جنگ دوم جهانی به وجود نمیاد. یه جورایی «تریسترام شندی» ادبیات نمایشیه. 
به شدت من رو یاد فیلم‌هایی مثل دیگتاتور یا نمایشنامه‌ی امپراتور جونز یوجین اونیل یا حتی «دموکراسی یا دموقراضه» می‌نداخت. تجربه‌ی باحالیه خوندنش.