یادداشت

        یه زمانی هست که دیگران از تو خوششون نمیاد و قبولت ندارن، این مشکل تو نیست. اما یه زمانی هست که تو به خودت ایمان نداری و نمیخوای بپذیری که مورد قبول بعضی ها هستی، این یکی قطعا مشکل توئه. چیزی که در تمام طول کتاب آزارم می داد این مسئله بود که احساس می کردی نویسنده دائما در تلاش برای پذیرفته شدن از طرف دیگران، به مسائل جزئی و پیش پا افتاده ای چنگ می زنه که واقعا هیچ لزومی هم به بیانشون نبود. ضمن اینکه  من اصلا از این همه برچسب سیاه و سفیدی که تو کتاب به شکل های مختلف استفاده شده بود خوشم نیومد. قرار بود این کتاب یه جورایی ضد نژاد پرستی باشه دیگه،همم!؟ پس چرا همش حس میکردی که نویسنده بیشتر سعی داره نژاد خودش رو برجسته تر و بی گناه تر از چیزی که واقعا هست نشون بده!؟

 حقیقتش من رفتار هیچ نژادی رو تایید و تکذیب نمی کنم، اما وقتی خود تو هم یه برچسب سیاه و سفید دستت میگیری و به این و اون برچسب می زنی، پس قراره فرق تو با بقیه چی باشه!؟ اصلا اگر قراره اون وسط دری به دست تو باز بشه و رابطه ی دوستانه ای شکل بگیره  قطعا این قضیه که بیای شخصیت های کتابت رو قبل از هر چیز به عنوان سیاه پوست و سفید پوست به خواننده معرفی کنی، کمکی به حل مشکل که نمیکنه هیچ، بلکه بیشتر باعث این برداشت اشتباه از تو میشه که نویسنده ی این کتاب انسان نژاد پرستیه که اتفاقا دل خوشی هم از سایر نژادها نداره

واقعیت اینه که وقتی یه دایره ی امن می سازی  و خودت رو مابین آدم هایی از نژاد خودت محصور میکنی نمی تونی انتظار داشته باشی که  روابط جدیدی شکل بگیره و  نژاد دیگه ای  این شانس رو داشته باشه که از نزدیک با تو ارتباط برقرار کنه و متوجه این مساله بشه که به همون اندازه که خودش حق زندگی کردن داره، دیگران هم سوای رنگ پوست و نژادشون چنین حقی رو دارا هستن. پس بیا و قبول کن که همون قدری که دیگران گناهکار هستن تو هم بی تقصیر نیستی

یادمون باشه که شاید همه ی ما آدم ها از نقطه نظر خودمون قربانی یا بی گناه باشیم، اما فقط زمانی می تونیم در مورد خودمون قضاوت درست و واقع بینانه ای داشته باشیم که ببینیم از دیدگاه و نظر دیگران چطور به نظر می رسیم و چه جایگاهی رو در زندگی اشغال کردیم. اینکه قربانی بودن قطعا ساده ترین کار دنیاست و خیلی راحته که همه ی تقصیرات رو گردن دیگران بندازیم و هر وقت اوضاع  بر وفق مرادمون نبود و مشکلات بهمون فشار اورد یه شونه بالا بندازیم و به بهونه ی قربانی بودن از زیر بار تمام مسئولیت ها شونه خالی کنیم (قابل توجه ایرانیان عزیز 
^^
----
 با اینکه لذت زیادی از خوندن کتاب نبردم و علنا چیزی هم به معلوماتم اضافه نشد اما خوندن بخشی از زندگی شخصی اوباما ،هر چند اندک، خالی از لطف نبود. اصلا گوگولی تر از این رئیس جمهور داشتیم تا حالا!؟ 
:))

 در کل این کتاب رو فقط به اونایی توصیه میکنم که پول و وقت و حوصله ی زیادی دارن، ضمن اینکه اگر 200 صفحه ی اول کتاب رو هم نخونیدن چیزی رو از دست ندادین :)) . برای من که فقط صد صفحه ی آخر کتاب لطف و جذابیت خاصی داشت و مابقی فقط معمولی بود ...فقط معمولی