یادداشت محمدرجا صاحبدل

        ⚠️ خواندن این کتاب به بیماران قلبی، زنان باردار و آسیب‌دیدگان روحی به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.

به زعم نویسنده این سطور، جامعه ایرانی در فقر شدید روایت از رویدادهای واقع شده در بستر اجتماع به سر می‌برد. خواه این رویدادها در داخل رخ داده باشد و یا خارج از ایران.
زهرا کاردانی، با کنار گذاشتن کلیشه‌های جنسیت‌زده به سراغ سوژه‌ای بسیار سخت و جانفرسا می‌رود. به نظر می‌رسید که نهادها و سازمان‌های ذینفع همراهی و مساعدت اثرگذار و پیش‌برنده‌ای با نویسنده داشته باشند و حال آنکه برای لحظه فراموش کردم اینجا ایران است؛ جایی که عوض تحلیل و موشکافی و آسیب‌شناسی، تمرکز بر لاپوشانی و مجمل‌گویی است.
فکر می‌کنید اگر واقعه منا در ایران رخ می‌داد، چند نفر و از کجاها در صدد روایت و مستندنگاری برمی‌آمدند؟
فکر می‌کنید تمرکز مضمونی در آثار مکتوب تولید شده‌است چه صبغه و رویکردی داشت؟