یادداشت سهیل خرسند

        گفتار اندر معرفی کتاب
وقایع‌نگاری مرگی اعلام شده،
داستانی در ژانر معمایی به قلمِ گابوی عزیزم است که همانطور که از نامش پیداست داستانی‌ست که به قتلِ مردی عرب به نامِ «سانتیاگو نصار» می‌پردازد.
این داستان نیز همانند سایر نوشته‌های گابو مشخصه‌هایی داشت که به نوعی امضای گابو به حساب می‌آیند، از جمله: تکنیک پس و پیش کردن زمان، طنزهای مختص مردم امریکای جنوبی و از همه مهمتر سبک شخصی سازی شده‌ی رئالیسم جادویی که مرزهای خیال و واقعیت را در هم مخلوط می‌کرد اما به عنوان شخصی که عاشق گابو هست اعتراف می‌کنم به هیچوجه در این داستان از هیچ‌کدام از المان‌های گابو خوشم نیامد و آن حسی که همیشه پس از خواندن داستان‌ها و رمان‌هایش داشتم را تجربه نکردم.
باتوجه به حجم داستان،‌ طبیعی‌ست که به محتوا ورود نکنم اما اگر بخواهم کل کتاب را در چند کلمه خلاصه کنم به کلمات: ۱-پرده بکارت ۲-رابطه قبل از ازدواج ۳-قتل ناموسی. همین و تمام!
معتقدم گابو این داستان را می‌توانست در کمتر از چهل صفحه سر و تهش را بند بیاورد و این‌همه اطناب نیازی نداشت، این حرف را منی می‌زنم که در ریویوی رمان «عشق در زمان وبا» بر خلاف برخی از دوستانم نوشته بودم که اگر گابو داستان را در حجمی دو برابر هم می‌نوشت برایم تکراری و خسته کننده نمی‌شد اما آن داستان کجا و این داستان کجا و در داستانی معمایی که کشش پایینی هم داشت واقعا ضرورتی به این همه طول و تفصیل نبود!

نقل‌قول نامه
"همیشه باید طرفِ مُرده را گرفت."

"آدم هرچه که باشد، به مرور عشق را هم یاد می‌گیرد."

"جایی غم‌انگیزتر از بستری خالی نیست."

"مرده‌ها شلیک نمی‌کنند."

کارنامه
نه، نه، نه و باز هم نه!
این داستان، داستانی نبود که از گابوی عزیزم انتظار داشتم!
بعد از یک رمان سنگین آمدم یک نوول از نویسنده‌ی محبوبم بخوانم که به قول معروف «بشوره و ببره پایین» و هم یک داستان سبک خوانده باشم و هم ازش لذت ببرم اما این یکی داستان بهم نچسبید.
بخاطر شروع ضعیف و غیرقابل انتظار یک ستاره و اطناب‌های نه چندان جذاب گابو بر خلاف گذشته یک ستاره دیگر از کتاب کسر می‌کنم و نهایتا با ارفاق نیم‌ نمره‌ای سه ستاره برای این کتاب منظور می‌کنم.