یادداشت محمد مهدی جهانگیری

        به ابن مشغله نیمی از ستاره ندادم که این یکی پنج گرفته باشد، واقعا هم همین طور است.
احساسات کودکانه و _نو_ جوانانه ابن مشغله، بدون اینکه خرفت و بیمار و فرسوده بشود، به ابوالمشاغل می رسد.

نادر آدم قابلی است، از هر انگشتش هنر می بارد، بنابر این احیانا نصیحت و حکمت او، نه از سر ناتوانی و بی چاره گی، بلکه ما بَعدِ هنر ها و حرفه هاست، دانسته ها را می داند، خوانده ها را خوانده است، کلمه ها را نوشته است و خطوط را تنظیم کرده است. با داشتن همه ی اینها، با خطرات و خاطرات شان، می نشیند، آرام، با وقار، مهربان، و نصیحت می کند، بزرگانه، و من گوش می دهم، کودکانه، و از او می خواهش می کنم که بعضی جا ها را دوباره برایم تعریف کند.