یادداشت سارا سجادی

        کتاب گرم بود و احساسی که از جنوب می‌داد غلیظ و گل‌درشت نبود ولی یه مقدار غمش زیاد و بی‌دلیل بود. داستان "آمیخته به بوی ادویه‌ها" رو بیشتر از همه دوست داشتم.

سوال من اینه که چرا غم داستان‌های ایرانی انقدر شبیه همه؟ کاری ندارم به این که چرا همه انقدر غم‌انگیز می‌نویسن و دوست دارن از یه زندگی به ظاهر خیلی ساده و معمولی عشق‌های افلاطونی حل نشده و آدم‌های غیرعادی با دل صاف و آسمانی و پیرزن‌های تنها که دستپخت عالی و سفره‌های رنگی دارن دربیارن. تقریباً تو هر کتاب و داستان جدید ایرانی چنین عناصری پیدا میشه. مشکلم اینه که چرا همه به یه شکل غمگینن.