یادداشت سیدخلیل موسوی راد

        دایی جان ناپلئون یا عموجان استالین؟ مسئله این است!
حقیقتا من با دیدن عنوان و شخصیت اول کتاب که یک پیرمرد پارانوئید است با خودم گفتم: به‌به یه داستان مشابه با شاهکار ایرج پزشک‌زاد.
اما زهی خیال باطل که خیلی فاصله داشت و تو شیرینی و روانی اصلا به پای دایی جان ناپلئون نمی رسید.
نویسنده از زبان پیرمردی که برای فرار از آلزایمر مجبور به بیان خاطرات خود شده است، جام جهانی ۲۰۱۸ را تحلیل می کند. جایی که انگار یک قالب مشخص دارد (همه‌اش کار خودشونه) و مثل آشپزی ایرانی که اول پیاز را سرخ می کنند بعد تصمیم می‌گیرند که چه غذایی را طبخ کنند، اول این قسمت را پیست می کرده و بعد مابقی را می نوشته که همین باعث حوصله سربر شدن کتاب می شد.
البته در بعضی جاها نویسنده بازی با کلمات خوبی ارائه می داد که نشان می داد قبلا دست به قلم بوده ولی به زبان خودمانی "کار در نیومده بود"