یادداشت مجتبی پارسا

        ما ایوب نبودیم داستان روزمره خیلی از آدم هاست که هر روز باید نگران باشند و خودشون رو وقت نگهداری و مراقبت از یکی دیگه بکنن. این دیگری می‌تونه یه مریض از اعضای خانواده باشه تا درخت های جنگل و توله یوزپلنگ.
ولی به نظرم بهترین روایت همون روایت اول که باید اینو داد به همه اون آدم هایی که تحت تاثیر کتابهای روانشناسی زرد میگن باید دنبال هدف بود و هیچ چیزی نباید مانع از رسیدن ما به اون هدف بشه.
این کتاب یادمون میاره زندگی ورای این اهداف به ظاهر مهم مادی که فکر میکنیم باید تمام وجودمون رو وقف رسیدن بهش کنیم، زندگی گاهی همین مراقبت کردن هاست که تمام انرژی و وقت آدم رو میگیره و ظاهراً چیزی هم دست کسی که خودش رو وقت کرده نمیده ....