یادداشت فاطیما بهزادی

        انرایت با زبانی شاعرانه اما بی‌پرده درباره‌ی تغییرات جسمی، روانی و اجتماعی که مادران با آن روبه‌رو می‌شوند صحبت می‌کند. او از شور و لذت مادری می‌نویسد، اما در عین حال خستگی، تردید، ترس و حتی حس بی‌هویتی را هم پنهان نمی‌کند.


از نظر من آنچه کتاب را خاص می‌کند، نگاه زنانه و صادقانه‌ی نویسنده به موضوع مادری است. او برخلاف کلیشه‌های رایج، مادری را نه فقط به‌عنوان یک وظیفه یا نقش مقدس، بلکه به‌عنوان یک تجربه‌ی انسانی پیچیده و متناقض توصیف می‌کند.


زبان آن انرایت پر از استعاره‌ها، تصاویر شاعرانه و گاهی طنز ظریف است. او با قدرت نویسندگی‌اش از ساده‌ترین لحظات روزمره (مثل بغل کردن کودک یا بیدار شدن‌های نیمه‌شب) معناهای عمیقی بیرون می‌کشد.