مستور در ادامه زیست در جهان خاص آثارش، کاراکترهایی بینظیر خلق میکند ولی چیزی بیشتر از تکرار شخصیتهای داستانهای قبلیاش به دست نمیآورد. جهانی پارادوکسیکال که وجه تماتیک غالب آن، پهلو به هیچانگاری زده و سیر تطور مستور از مذهب به پوچی را تکمیل میکند.
