یادداشت محمد حسین زاده

                درست در شبهایی که کتاب با سرودخوان جنگ در خطه‌ی نام و ننگ را می خواندم؛ صحبت‌های محمدجواد ظریف در باب تئوریزه کردن قرارداد گلستان و ترکمنچای سروصدا به پا کرد 
همین چند خط قلم نادر ابراهیمی بماند به یادگار که این چنین عاشق ایران بود:
" لانه، باز ساخته خواهد شد
درخت، باز کاشته خواهد شد
#شرف ، اما، اگر برود، در تاریخ‌ها می‌نویسند و وقتی نوشتند، با مرکّبی می‌نویسند که خیلی سخت پاک می‌شود: 
با مرکّب تجزیه
با مرکّب معاهده‌ی گلستان و ترکمنچای
با مرکّبی از خون سرداران و سربه‌داران"

#نادر_ابراهیمی در این کتاب بی‌نظیرش مرامنامه و عشقش به ایران را از دل مناطق عملیاتی جنوب و جزایر مجنون فریاد می‌زند از حسین(ع) می‌گوید، از بسیجی‌های پیر و نوجوان جبهه‌ها و از روشنفکرانی که به ملت پشت کرده اند:

"کاتیوشا! کاتیوشا! ترکمنچای را به یاد می‌آوری؟ گلستان را به یاد می‌آوری؟ اینک به همت غیرتمندان سجاده نشین خط شکنی همچون شهید همت که در خیبر به خاک وخون غلطیدند و شهید عباس کریمی که آواره و در به در شهید شد و هزاران چون همت و کریمی، کاری کن که حیثیت به مخاطره افتاده ما به ما بازگردد "

نادر جاهایی از سطور کتاب چنان به شبه روشنفکران می‌تازد که فراموش می کنی که این کتاب نادر است نه غربزدگی جلال!