یادداشت راضیه بابایی

        شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی، یکی از شاهکارهای ادبی ایران است که داستان های پادشاهان و پهلوانان ایران باستان به زیبایی در آن تصویر شده است.شاهنامه بیش از پنجاه هزار بیت دارد و او زمانی به سرودن شاهنامه پرداخت که زبان فارسی در حال نابودی بود و تلاش کرد فقط از واژگان فارسی در سرودن آن بهره بگیرد. فردوسی زبان فارسی را از نابودی نجات داد و داستان‌های زیبایی برای آیندگان به یادگار گذاشت.این کتاب پنج داستان زیبا و مشهور شاهنامه را برای مخاطبان نقل می‌کند.
داستان های: زال و رودابه ، ضحاک ماردوش ، تولد رستم ، رستم وسهراب ، داستان سیاوش. ازنقاط قوت اثر می توان به موارد زیر اشاره کرد:

•	کتابی مناسب نوجوان بدون لفاظی و کلمات سنگین 
•	کتابی ساده و روان برای آشنایی با بزرگترین میراث فرهنگی مکتوب ایرانیان، شاهنامه
•	کتابی برای شناخت اصل و نسب پهلوانان ایرانی و سلسله شاهان ایرانی که بسیار ارزشمند است
•	افزایش علاقه به ایران و تقویت هویت ملی در مخاطب و ایجاد حس غرور نسبت به وطن
•	معرفی حکیم فردوسی و شاهنامه در ابتدای کتاب
اما متاسفانه تصویر گری کتاب بی اندازه زشت است.  پهلوانان و جوانان بلند بالای ایرانی ، مردان و زنانی بی مو با چهره‌ای ترسناک هستند که هر دو چشمشان در یک طرف صورت ترسیم شده‌اند.   اندام‌های بی‌قواره و دست و پاهایی که معلوم نیست به کجا وصل هستند برای مخاطب آزار دهنده است.
 همچنین بعضی از  وقایع شاهنامه  در صورتی ایراد تلقی می‌شوند که مخاطب کتاب  به موارد اخلاقی حساس باشند. وگرنه اگر مخاطب کتاب 15 سال به بالا باشد مشکلی در ذکر این موارد نیست:
ماجرای بوسیدن گیسوی رودابه توسط زال
ماجرای سزارین رودابه
رفتار زورگویانه‌ی رستم در برابر شاه سمنگان برای یافتن رخش
ابراز عشق سودابه به سیاوش

غلط های تایپی: در ص 106 سهراب به جای اینکه بگوید به جنگ کاووس شاه بروم ، گفته به جنگ افراسیاب می روم که باید اصلاح گردد.
در ص 144 و 146 فعل گذاشت به صورت گزاشت چاپ شده که باید اصلاح گردد.

شاهنامه که امتیازش همیشه کامل  است، آنچه سبب می‌شود امتیاز کتاب را ۴ بدهم، تصویرگری زشت کتاب است که رغبت خواننده را می‌گیرد. کاش کتاب هیچ تصویری نداشت!