یادداشت احمد بابائی

        «آدم احساس می‌کند همه جا، میان افرادی که همدیگر را میشناسند، حتی در خانواده، روابط دیگر همانی نیست که بود. از هیچ چیز نمی‌توان اطمینان داشت، صبح از خودمان می‌پرسیم:{امشب چه خواهیم دید؟} و {آیا متوجهش می‌شوم؟} مثل این است که روی تخته‌پاره‌ای در آب شناور باشیم که هر لحظه ممکن است واژگون شود.»

پی یر و لوسی اولین کتابی بود که از رومن رولان خواندم. چه گنج ناشناخته‌ای است در ادبیات فرانسه! 
رولان نماینده تمام و کمال احساسات غلیظ و جذاب فرانسوی است. احساساتی که در قالب خوش ساخت شخصیت ها ریخته می‌شود و می‌تواند فضا و اتمسفری دلنشین از پاریس در تلاطم جنگ جهانی اول بسازد. عاشقانه‌ای نجیب که نه دچار افراط و اروتیسم می‌شود و نه در بیان احساسات الکن می‌ماند. عاشقانه‌ای کوتاه که شروعی خوب و پایانی تحسین برانگیز دارد.  ترجمه‌ی کتاب هم به نظرم روان و به روز است.

با صد صفحه از زیبایی های  ادبیات کوتاه عاشقانه و ضد جنگ طرف خواهید بود:)