یادداشت

        کتاب موراکامی باشه و نخونیم؟ نمیشه که :> 
کتاب رو نمیدونم دوست داشتم یا نه ولی خیلی حیرت زده و هیجان زده ام کرد و ازش لذت بردم. 
خیلی سوال و ابهام تو ذهنم مونده که هیچکدوم حل نشدن و مورا‌کامی کتاب رو جوری نوشته که انگار همه چیز طبیعی و این اتفاقات و صحنه های کتاب از بدیهیات که من واقعا دوستش داشتم چون داستان تو رو توی خودش حل می‌کرد و بعد از هر فصل مشتاق تر میشدی که به خواندن ادامه بدی.
حالا که فکر میکنم میبینم من آقای ناکاتا و هوشینو رو بیشتر از کافکا و خانم سائکی دوست داشتم. شخصیت هاشون واقعی تر بود ک رشد هوشینو کاملا ملموس بود. البته که کافکا رو هم دوست داشتم چون شرایطی که داشت قابل درک بود و باهاش همذات پنداری میکردم که در درجه ای کتاب رو برام به یک تراپی تبدیل کرد. 
ولی در کل بخوام بگم؟ دوباره نمی‌خونمش :)