یادداشت مرضیه فرهمند

        ارتداد رو با کنجکاوی شروع کردم، به زور ادامه دادم ولی با اشتیاق تمامش کردم. یعنی فصل اول که قشنگ دست میذاره رو احساسات و حساسیت های ما خیلی خوندنش سخته و فصل دومش هم خیلی یکم منو افسرده کرد ولی فصل سوم خوش خوان تر بود و راحت تمومش کردم. پازل داستان درست چیده شده و اتفاقات درست پیش میره و جایی از داستان نبود که بگم وای گند زدی تو داستان و به نظرم جالب بود ولی این کتاب مثل یه نقاشیه وسط یه تابلو بزرگ با کلی فضای سفید! توضیح و تفسیر و اضافات خیلی داره و یه جاهایی انگار کتاب شعر گرفتم دستم. به خاطر همین ویژگی و غم انگیز بودن تم کتاب خیلی خسته شدم و وسط خوندن باید یکی دو روز استراحت میکردم. اگه این همه توضیح و توصیفات ادبی و شاعرانه نداشت راحت تر میشد خوندش و شاید داستان هم بهتر پیش می‌رفت و انتهاش به نتیجه مشخص تری می رسید.