یادداشت باران هستم :)!

        کوچه ابرهای گمشده از اولین تجربه‌های من در مطالعه ادبیات ایران بود. 
داستانی در وصف خیلی چیزها، از جنگ و انقلاب تا احساسات درونی و آشفتگی‌های بی‌انتها.

در مجموع این کتاب کمی سخت خوانه اما این یه ویژگی مثبته. نوع نوشتار کتاب تابع حال روانی راویه، اولش ارتباط گرفتن باهاش سخته اما بعد متوجه میشی نگارش این کتاب خودش یه جادوئه.

داستان تاثیر عمیقی روی خواننده می‌ذاره. اولش توی یه مه غلیظ پیش نیری و آروم آروم اطراف شفاف و واضح میشه، روابط بین شخصیت ها مشخص میشه و گذشته تیکه تیکه به حال وصل میشه.
همه سوال‌ها جواب داده نمیشن اما این ویژگی باعث میشه بتونی تا ابد به این کتاب فکر کنی و شخصیت هاشو‌ فراموش نکنی.
شاید چند هفته بعد خوندنش برگردی و به ذهن آشفته کارون، حضور عجیب ممشاد، داستان شیده یا شخصیت سنگین سارای نوجوان فکر کنی و بگی خدایا این چی بود من خوندم.

در مجموع به کتابخون های با حوصله که حاضرن به نثر یه کتاب فکر کنن و برای شناختن شخصیت‌هاش زمان بذارن و در عوضش یه اثر فراموش نشدنی‌ روی ذهنشون هدیه بگیرن توصیه میکنم :)