یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        کتاب حاضر که یکی از آثار کلاسیک طنزآمیز ادبیات انگلیسی پس از جنگ جهانی دوم به‌شمار می‌آید، هم به‌خاطر سبک نوشتاری‌اش و هم به‌خاطر نگاه نقادانه‌اش به نظام آموزشی و طبقات اجتماعی در انگلستان مورد تحسین واقع شده است. قهرمان داستان جیم دیکسون استاد موقت تاریخ در یک دانشگاه درجه دو است. او از شغلش، از استادش پروفوسر ولش، از همکارانش و به‌طور کلی از تمام نهادهای رسمی دانشگاهی متنفر است. جیم انسانی است عصبی، بدبین و طغیان‌گر که در تلاش است در ساختار خشک و متظاهرانه دانشگاه جا بیفتد، اما مدام با شکست و سردرگمی مواجه می‌شود. داستان با لحنی طنزآلود پیش می‌رود و جیم در طول روایت، دست به رفتارهایی می‌زند که هم مسخره‌اند و هم اعتراضی، از جمله خراب کردن یک سخنرانی رسمی با مستی یا تمارض به بیماری برای فرار از موقعیت‌های اجتماعی. لحن کتاب به‌شدت طنزآمیز، نیش دار و هجوآمیز است. آمیس از طنز برای افشای ریاکاری، خودبزرگ‌بینی و بی‌کفایتی در نظام دانشگاهی بهره می‌برد. شوخ‌طبعی در این اثر بیشتر از نوع طنز سیاه است تا شوخی‌های کلامی که هم از لحاظ ادبی و هم اجتماعی ارزش زیادی دارد. اگر به رمان‌هایی با شخصیت‌های خاکستری، طنز تلخ و نقدهای تند و تیز علاقه دارید، این کتاب انتخابی عالی است.