یادداشت نگین توکلی

        واقعا تجربه‌ی جدید و جالبی بود برام...
مارتین و کیتلین تونستن به بهترین شکل اتفاقاتی که از سر گذروندن و احساساتشون طی سال‌هایی که برای هم از دو سر دنیا نامه می‌نوشتن رو توی این کتاب بیان کنن؛ یه جاهایی منم همراهشون بغضم می‌گرفت و ناراحت می‌شدم، یه جاهایی هم از خوشحالی یه لبخند بزرگ روی صورتم ظاهر می‌شد و یه جاهایی هم از مهربونی و قلب پاکشون اکلیلی می‌شدم!
از طرفی هم برام تجربه‌ی جدیدی بود چون تاحالا کتابی نخونده بودم که به این شکل من رو با آفریقا، فرهنگ مردمش و شرایط زندگی روستایی‌ها و فقری که باهاش دست و پنجه نرم می‌کنن آشنا کنه.
اینم اضافه کنم که یکم(خیلی) حسادت کردم که چرا به ما توی مدرسه از این تکالیف نمی‌دن که برای یکی توی یه کشور دیگه نامه بنویسیم؟

پ.ن: عکس واقعی مارتین و کیتلین رو هم گذاشتم به این امید که شاید بیشتر مشتاق خوندن این کتاب بشید...
پ.ن۲: اگر تاثیری نداشته یا تاثیر برعکس گذاشته هم عذر می‌خوام ولی این کتاب ارزشش رو داره، پیشنهاد می‌کنم اگر نخوندید، بخونید.
‌