یادداشت محمدرضا عطائی

        اول محاسن؛ در کل کار جالبیه و جا داره کتب بیش‌تری از منظرهای مختلف به نهضت حسینی بپردازند.
برخی جملات حقیقتا شاهکار و نغز بودند. قلم نویسنده خوب بوده. سعی هم کرده بود مطالب متفاوت و جنبه‌های متفاوت رو خوب کنار هم بیاره و خیلی پراکنده نشده بوده. به هم پیوستگی مطالب خوب بود. ایده‌هاش هم جالب بود. مخصوصا قسمت مربوط به عباس ملائکه

اما چند تا ایراد داره
اول از همه این که بیش‌تر به جنبه‌های عاطفی نهضت پرداخته بود و مباحث حماسی، فلسفی، جامعه‌شناختی و کلامیش رو بحث نکرده بود خیلی.
نظریه‌هایی که تو کتاب مطرح شدن، بیش‌تر نظریه‌های قدیمی‌تر از نیم قرن اخیر بودن. مثل نظریه فدیه عظیم، تکلیف خاص، عاشق پاک‌باخته و این چیزا. البته درست بعد از فدیه عظیم و تکلیف خاص، بخش‌هایی از خطبه امام حسین ع رو آورده بود که هم حماسه توش بود، و هم نظریات فوق رو رد می‌کرد. ولی روی اون خطبه پرداخت بیش‌تری صورت نگرفت و نظریه‌پردازی نشد.
بعضی قسمت‌هاش رو هم یا تاریخی نیستن، یا من جایی ندیده بودم. مثلا در بخش‌های عباس سکینه و عباس زینب. یا در بخش عباس حسین، جمله «ای برادرم، برادرت را دریاب» در منابع قرون اولیه اسلامی نیست و در منابع متاخرتر اومده
زبان حال‌گویی هم توش خیلی زیاد بوده. البته شاید با توجه به سبکی که انتخاب کرده، راه دیگه‌ای نداشته ولی برخی قسمت‌هاش نچسب شده بود برام. مشکل اینجاست که وقتی با معصومین طرفیم،‌ خیلی راحت نمی‌شه کلامی رو بهشون نسبت داد. واقعا قبول دارم که کار سخت بوده