یادداشت امیرعلی مینکی

        یه حس خفگیه.  
انگار توی یه اتاق بی‌پنجره‌ای نشستی، همه دارن نگات می‌کنن، ولی هیچ‌کس نمی‌گه چی می‌خوان.  
سوال می‌پرسن، ولی نه واسه جواب—واسه اینکه لهت کنن.  
یه جور بازیه، ولی تو نمی‌دونی قانوناش چیه.  
هرچی بیشتر تلاش می‌کنی بفهمی، بیشتر گم می‌شی.  
آخرش می‌فهمی که اینا دنبال حقیقت نیستن، دنبال خاموش کردنتن.  
و تو، با همه‌ی دانشت، با همه‌ی حرفات، فقط یه نقطه‌ای توی یه سیستم بی‌رحمی.
[روحت شاد مرد]