یادداشت فاطمه رحمانی

        
کتاب نیم دانگ‌پیونگ‌یانگ، فعلا آخرین اثر رضا امیرخانیه.
سفرنامه ست به کره شمالی
اول نکات مثبت رو میگم بعد نکات منفی،
طبیعیه که این نکات نقطه‌نظرات خودمه و نظرکارشناسی نیست :)

 اولین نکته مثبت که شما حتما و قطعا با خیال راحت میتونید کتاب رو بخونید، اینه که سفرنامه بسیار خوبیه،
اونم سفر به کشوری که هرکسی نمیتونه به راحتی بره و تحت سلطه شدید یه حزب خاصه.
ولی بااین وجود آقای امیرخانی به خوبی تونسته فضای اون کشور و رفتار مردم و حزب کره شمالی رو توصیف کنه.
پس حتما ارزش خوندن و با دقت خوندن رو داره کتاب

آماااا،

یه ایرادایی داره که باعث میشد کتاب از نظر من صددرصد خوب نباشه،چی مثلا؟
مثلا
ایده جوچه رو اصلا توضیح ندادن،فقط هی ازش اسم میبرن و تحلیل پیرامونش ارائه میدن،این که چی هست رو گذاشتن به عهده گوگل.

_آقای نویسنده شما فکر کن داری توعصر پیشاگوگل کتاب مینویسی خب، یا اصن وزیر جوان سرعت نت رو گذاشته رو دور کند، شما نوشته‌ت رو تکمیل کن،به گوگل چیکار داری.
یا
یه جاهایی از کتابو اصلا نمیفهمیدم، مثلا مقایسه پراید با موشک نه تنها بی ربط بود، بلکه ناجوانمردانه،لوس و بی نمک هم بود.
کاش خود مقایسه، صغری و کبریِ درستی داشت و صندلی پراید از صفر تا صدِ یه موشک با ارزش تر نبود در این قیاس.
یا
یه نکته خیلی خیلی خیلی بی ربط دیگه،که توی ذوق میزد این بود که،نویسنده به طرز عجیبی سعی داشت زبان بدن در ملاقات ها و مذاکرات سیاسی رو بی اهمیت جلوه بده. (دلیل این تاکید بی مورد،توی یک سفرنامه خیلی نامفهومه)
کاش نویسنده فقط سفرنامه مینوشت و تحلیل های سیاسی قاطیش نمیکرد.

درنظر دارید که، تحلیل سیاسی، متفاوته از توصیف سیاسی و حتی مقایسه سیاسی. در توصیف و مقایسه،نتیجه گیری به عهده مخاطبه، اما در تحلیل نویسنده خودشم برامون نتیجه‌گیری میکنه که خیلی تو زحمت نیوفتیم.
تحلیل سیاسی توی یک سفرنامه،بی‌ربطه.