یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        قبل از هر چیز اگه اثر دیگه‌ای چه فیلم، چه نمایشنامه و چه رمان و داستان کوتاه سراغ دارید که شخصیت فردیت پیدا می‌کنه و از اثر خارج می‌شه، بهم معرفی کنید خیلی متشکرتون می‌شم.


من همیشه از نمایش‌های و داستان‌هایی که به شخصیت‌ها فردیت می‌بخشند و رودرروی خالق خودشون قرارشون می‌دن خوشم می‌اومده و این نمایشنامه هم از این قاعده مستثنی نیست... جالب‌تر این‌که این مؤلفه‌ تو آثار پست مدرن بسیار به کار می‌ره و پیراندللو این نمایشنامه رو سال ۱۹۲۱ نوشته. 
این نمایشنامه همچنین یکی از اولین و بهترین نمایشنامه‌های گروتسکه یکی از مؤلفه‌هاش کنار هم گذاشتن حزن و خنده‌ست... و پیراندللو خیلی خوب فضای کمدی رو براتون ایجاد می‌کنه و به محض اینکه می‌خواید از این احساس کمدی سرخوش بشید شما رو با یه احساس گناه از این حس سرخوشی مواجه می‌کنه.