یادداشت نگار زرگر

        شاهزاده‌ی مملکت شاهزاده‌ی مملکته، برای همین وقتی مارمولک‌بازی درمی‌آره نمی‌شه تنبیهش کرد. نمی‌شه هم که تنبیهش نکرد چون به هر حال مارمولک‌بازی درآورده. راه حل نبوغ‌آمیز این مشکل بزرگ هم اینه که یه بچه‌ی رعیت تو قصر نگه می‌دارن که هر وقت لازم شد به جای بچه‌ی پادشاه کتک بخوره.
این موضوعِ کتاب کتک‌خور سلطنتیه و از قرار معلوم یه حقیقت تاریخی. برای همین هم بود که کتاب رو خوندم، چون مث بیشتر اتفاقات احمقانه‌ی تاریخی واقعاً جالب به نظرم می‌آد.
فراتر از اون البته کتاب چیز دندون‌گیری نداشت. پسر پادشاه همون طور که انتظار می‌ره بچه‌ی لوس نازپرورده‌ایه که اصلاً واسه‌ش مهم نیست کتک‌خورش به جاش درد بکشه، و همین طوری یه شب تصمیم می‌گیره از کاخ فرار کنه (و کتک‌خورشو هم با خودش ببره) چون دردسر درست کردن برای آدمای قصر به نظرش بی‌مزه شده. در طی ماجراهای بعدی (که حتی برای یه کتاب کودک هم هیجان‌انگیز نیستن) پسر پادشاه و کتک‌خورش با هم دوست می‌شن. مسلماً. 
ولی هرچی خود کتاب از عالی فاصله داشت، ترجمه‌ی کتاب جیگرم رو حال آورد واقعاً. =)) خدا از خفنی کم نکنه مترجم رو.