یادداشت Soli

        یک. خوشحالم که بالاخره این داستان رو تمام و کمال خوندم. بالاخره بعد از این‌همه اقتباس سینمایی و اینا که هیچ‌کدومشون برام جالب نبوده‌ن، اصل کار رو خوندم و واقعا ایمان آوردم که متن اصلی کلا یه چیز دیگه‌ست. چه برسه که حالا کار فردوسی باشه.
دو. در شاهکار بودن این اثر و به شدت هنرمند بودن شاعرش که اصلا حرفی نیست. و واقعا هم بر خلاف تصورم، از خوندنش خسته نشدم و حوصله‌م سر نرفت. ولی خب این قضیه اغراق هنرمندانه‌ای که می‌گن فردوسی داره، به طرز وحشتناکی رو اعصابم بود. این‌که یه بچه‌ی دوازده ساله این‌قدر غول‌پیکر بود و این‌قدر خفن، یا حالا نمی‌دونم چیزای دیگه‌ای که درمورد شخصیت‌ها گفته بود... خب من نمی‌پسندم. 
با شخصیت رستم هم هیچ‌وقت نتونسته‌م ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم. بعد از خوندن این داستان هم بیشتر نمی‌تونم باهاش ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم. :/
سه. توضیحات کتاب و دیدگاه‌هایی که اولش برای شاهنامه و یا داستان رستم و سهراب به طور خاص آورده بود واقعا به نظرم مفید بودن.
ولی نمی‌دونم چه امتیازی باید بهش بدم.