یادداشت سید رمضان حسینی

        این روزا دارم یه اقتباس روسی از شرلوک هلمز رو می بینم. قبول دارم که خیلی مسخره‌ست که موقعیت‌ها، اسامی، لباس‌ها و... همه انگلیسی باشن ولی همه روسی حرف بزنن. آدم یه‌کم یاد این تله‌تئاترهای شبکه چهار میفته که بازیگرای ایرانی تو لباسا و موقعیت‌های ویکتوریایی قجری حرف می‌زدن. بگذریم. ظاهرا این اقتباس هم به تاسی از شرلوک ۲۰۱۰ بی‌بی‌سی به خودش جرات داده و کلی تو داستانا و روابط بین شخصیتا دست و برده و...
چیزی که برام جلب توجه کرده اینه که تا الان کلی اقتباس جور و واجور با کلی دخل و تصرف عجیب و غریب و بی‌ربط و با ربط از مجموعه شرلوک هلمز دیدم (و قطها دیدید) و حتی کلی داستان شرلوک هلمزی از نویسنده‌های دیگه دیدم و خوندم. با این حال توی همه‌شون احساسم اینه که دارم شرلوک هلمز می‌بینم یا می‌خونم و تفاوت‌ها وتناقضاتشون با هم و با داستان اصلی اونقدر برام مهم نمی‌شه که بخواد کامم رو تلخ کنه و کمابیش از همه این نسخه‌ها لذت برابری می‌برم.
این گوناگونی فوق‌العاده چیزیه که تا الان ندیدم با این حجم نصیب هیچ اثر کلاسیک دیگه‌ای بشه. بله! من هم هملت‌ها و فرانکشتاین‌های مختلفی رو دیدم و... ولی بیایید روی من رو زمین نندازید و قبول کنید حجم اقتباس‌های بی‌وفا نسبت به متن اصلی (!) تو شرلوک بیشتره.
خلاصه. بدم نمیاد یه روزی همچین اقتباس‌هایی رو از افسانه‌ها و داستان‌های ایرانی هم ببینم.