یادداشت آتنا

        کتاب رو به گمان اینکه سفرنامه است میخونی اما با سفرنامه به معنای رایج و مصطلح و شسته رفته مثل کتابهای منصور ضابطیان روبرو نمیشی. توش خبر زیادی از غذا و مکان های تاریخی و آداب و رسوم شهرها و کشورها نیست، نود درصد کتاب در واقع سفرهای درونی نویسنده است به جهان روح و روان خودش...گفتن از ترس ها، تردیدها، باورها و دغدغه هاست.

مدلِ سفر فیزیکی! نویسنده زن کتاب و همسفر و هم اتاقی بودنش با آدمهایی که نمیشناسه برام عجیب و جسورانه بود...جوری که در تصورم هم حتی نمیگنجه روزی مثل مهزاد- نویسنده- سفر کنم. 

نمی دونم کتاب را دوست داشتم یا نه اما دوست دارم دوباره بخونمش...