یادداشت محمد صادق جوادزاده

        سرود از آین رند یه دیستوپیای کوتاه و قدرتمنده که درباره‌ی فردگرایی و آزادی در مقابل کنترل و همسان‌سازی مطلق حرف می‌زنه.

داستان توی یه دنیای آخرالزمانی می‌گذره که توش مفهوم فردیت از بین رفته. همه توی یه سیستم سختگیرانه زندگی می‌کنن، اسم ندارن، فقط توسط معانی از دست رفته و شعاری همراه با اعداد معرفی می‌شن.

سرود یه جور بیانیه علیه سرکوب فردیت و تفکره. آین رند با این داستان، ایده‌های فلسفی خودش درباره‌ی ابژکتیویسم رو پایه‌ریزی می‌کنه—ایده‌ای که تأکید داره فرد مهم‌تر از جمعه، و آزادی واقعی، فقط توی استقلال فکر و اراده‌ی شخصیه.

این کتاب در ستایش اومانیسم نیست. در ستایش فردگرایی هم نیست. سرود کتابی درباره دوباره پیدا کردن خود و دوباره بهم پوستن انسانهاست.

سرود، زبان آزادی انسان‌هاست. درباره ایستادن مقابل جوامع تمامیت‌خواه و متحجر که هیچگونه تجدد و  تغییر رو نمی‌پذیرن تا موقعیتشون به خطر نیوفته و انقدر این کار رو ادامه دادن که حتی خودشون یادشون رفته چرا اینطور رفتار می‌کنن.