یادداشت کتاب‌فام

        ۹۴ صفحه در ۲ ساعت.
‌
«آئورا»، نمایشی تاریک و درخشان است که «فوئنتس»، به سرعت رو به اثبات شدن و تحقق‌یافتنی اجتناب‌ناپذیرش می‌برد. «آئورا» شاید کوچک و کوتاه به ‌نظر آید، اما دوسویه بودنش خواندنش را متفاوت و غلیظ می‌کند زیرا نه تنها به زبان دوم‌شخص نوشته شده و خواننده‌اش را وادار به قرار دادن خود در جایگاه شخصیت اصلی کتاب می‌کند، بلکه در زمان حال نیز نوشته شده است که خواندن متن کتاب را به رویکردی مخاطره‌آمیز بدل می‌کند زیراکه هر خواننده‌ای شاید قادر به دنبال کردنش نباشد. انتخاب غیرمتعارف پرسپکتیو داستان و تنش جاری درش، به اندازه‌ی کافی تکان‌دهنده هست که آن طلب فوریتی که «فوئنتس» در پی‌اش است، سخت بشود.
‌
«آئورا» رمانکی مفهومی‌ست و باید در آرامش و به آهستگی خواندش با این‌حال، حتی آن‌گاه که عناصر طرح‌ریزی شده در داستان شروع به ابراز وجود می‌کنند _که همان رمزگشایی وجودی آئورا باشد_، آن هاله‌ی رمز و راز تنیده شده در داستان، از پاگذاشتن در نور کم و کوتاه به‌سختی تابیده شده در فضاهای تاریکش سر باز می‌زند و انگار آن‌چه که غیرمنظقی‌ست، با به‌چالش کشیدن یکی از پایه‌ای بنیادی داستان پیروز جلوه می‌کند بدین معنی که وقایع قابل فهمیدن هستند، حقایق قابل تفسیر شدن هستند و معنی می‌تواند بالاتر از هر چیز دیگری باشد. حتی صفحه‌آخر و به‌واقع جملات آخر کتاب انگار می‌توانند شروع‌کننده‌ی داستانی جدید باشند و حتی بازگشتی دوباره به همین داستان «آئورا».
‌
از نشانه‌های «آلن پو»یی «آئورا» هم نباید غافل شد: فضاهای کلاستروفوبیک، تاریکی‌های محصورکننده، آن حسّ شوم و تباهی، اضطراب‌های ذهنی. وحشت به‌عنوان نیرویی خارجی آغاز می‌شود اما تبدیل به حالتی ذهنی می‌شود. رمز و راز مه‌گرفته، به مرزی نزدیک می‌شود که ماورألطبیعه تمام می‌شود و دیوانگی آغاز می‌شود.
‌
برخی داستان‌ها از همان ابتدای کار خواننده را به درون خود می‌کشند و در خود حل می‌کنند و برخی دیگر، همراه با خوانده شدن قوام می‌آیند و باید با کمی شکیبایی خواندشان، «آئورا» جزو دسته‌ی دوم است. باید به «فوئنتس» اعتماد کرد و تا آخرین صفحه، فانتزی قطره‌چکانی این رمان فوق‌العاده را چشید.
«آئورا» روایت تاریخ‌دان جوانی‌ست که پس از خواندن تبلیغ استخدام جذب جوانی فرانسه‌دان با حقوقی درخور و اقامتگاهی مطلوب، پای به درون خانه‌ی تاریک و گوتیک‌مانندی می‌گذارد که پیرزنی ۱۰۵ساله به همراه برادرزاده و مونس و مراقبش «آئورا»، در آن ساکن هستند برای مرتب‌سازی و در نهایت انتشار خاطرات و دست‌نوشته‌های به فرانسه نوشته شده‌ی شوهر مرحوم خانم کونسوئلو.