یادداشت احمدرضا حقیقیان قهفرخی

        کتاب را که آغاز کردم حس میکردم هیچ تعلقی به این قصه ندارم،انگار تکلیف نویسنده با داستان روشن نبود،حس میکردم قرار نیست چیز خاصی را بیان کند و فقط حس‌هایی که هیچ وقت قرار نیست تجربه کنم را بازگو کند،تا سی صفحه‌ی انتهایی هم همین حس را داشتم که ناگهان مکالمه‌ی ابراهیم و امیرماهان در صفحات انتهایی آغاز شد،کتاب انگار نوشته شده بود برای همان چند صفحه.
داستان پیشروی خاصی ندارد،۷۰ صفحه برای شما تصویرسازی از اشخاص میکند و در ۲۰ صفحه جان کلام را در مکالمات میگوید.
من گنجشک هستم یا نیستم...؟