یادداشت مجید اسطیری

                مرامی چهار ستاره دادم. تهش سه ستاره میگیره. 
بعضی هاش واقعاً پرت و پلاست. فکر کنم خدابیامرز زرویی فقط برای پر کردن ستون در مجله یا روزنامه اونها رو نوشته. اما بعضیشون واقعاً جالب و خنده داره و یه معنایی یا یه نقد قابل اعتنایی پشتش هست.
برای کسانی که کتاب رو خوندن بگم مثلا بهترین افسانه به نظرم "وای" بود که پسره ریگی به کفشش بود. یه تکنیک مرحوم زرویی برای طنزآفرینی توی این افسانه ها اینه که آخر افسانه بگه "ما از این داستان نتیجه میگیریم که..." و بعد یه نتیجه گیری خنده دار و نسبتا بی ربط بکنه. بهترین نتیجه گیری که هم با ظاهر پرت و پلاش خنده داره هم یه باطن عمیق داره همین افسانه "وای" هستش
نسخه صوتی با اجرای نیما رئیسی و موسیقی عالی مهدی زارع خیلی خیلی شنیدنی از آب دراومده و من اگه کتابش رو میخوندم احتمالا مرام نمیذاشتم چهار ستاره بدم :)