یادداشت azardokht

        تا به حال فقط فرازهایی از دعای ابوحمزه را خوانده ام.همان فرزاهای اندک ابتدایی . که  یک حس در بغل خدا بودن را  القا می‌کند هر بار.ابوحمزه دعاییست که هر فرازش  را که  بخوانی نتیجه اش می‌شود ما را به خود خدا واگذار کردن،این را استاد صفائی خیلی خوب و با بیانی اثر گذار القا می‌کند حداقل من اینطور ارتباط گرفتم  ،سطر های کتاب مرا می‌برد می‌نشاند ایوان مقصوره صحن گوهرشاد خاتون ،آنجا چرا ؟چون گمان کنم آنجا پر است از درد و دلهای بسیار، گریه های یواشکی، چشم های برق زده و قلبهایی که خدا را  از قشنگترین گوشه های زمینش  یاد می‌کنند و می‌خوانند.

 اللَهُمَّ إنِّى أَسْأَلُکَ إیمَانًا تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِى