یادداشت مجتبی شاهسون

        کتاب، مجموعه مقالاتی درباب حوزه عمومی به نگارش چند نویسنده مختلف است. موضوع تمامی این مقالات با ایده‌های هابرماس، باختین و بوردیو پیرامون حوزه عمومی گره خورده است.  یکی از این مقالات پیرامون عدالت و نمایش است که مستقیما با ایده‌های باختین همراه است اما باختین به عنوان مکملی برای هابرماس که صاحب نظر اصلی ایده حوزه عمومی است، مستقیما با شخص اول این نظریه مرتبط میگردد. در این بخش، نمایش به مثابه صحنه تئاتر یا کنسرت و اشکال مشابه آن، به عنوان حوزه عمومی یا ضدحوزه عمومی مطرح می‌گردد. بطور مثال صحبت از علاقه شخصی هابرماس به کنسرت‌های راک و امثال آن مطرح می‌گردد. این صحنه‌های نمایش به مثابه مخاطبی که گفت و گو می کند به عنوان حوزه عمومی اهمیت پررنگی دارد. در فصلی دیگر صحبت از مسئله آزادی بیان با اشاره به آرای جان استوارت میل و هابرماس مطرح شده است. لازم به ذکر است که اگرچه در این کتاب تعاریف نظریه‌پردازان مختلفی از حوزه عمومی ارائه شده است اما مبنای همه این تعاریف، در نظر گیری حوزه عمومی به عنوان مکان گفت و گو برای دستییابی به خرد جمعی و حقیقت توافقی است که تعریف مبنای هابرماس از حوزه عمومی می‌باشد. 
هم‌چنین درارتباط با جنبش‌های اجتماعی جدید و نگاه هابرماس به این جنبش‌ها نیز مباحثی مطرح می‌گردد. براساس مباحث مطرح شده در این کتاب، نظر هابرماس بر آن است که زمان جنبش‌های اجتماعی بی‌حاصل قدیمی به سر آمده و اکنون با جنبش‌های جدیدی مواجهیم. جنبش‌های اجتماعی مربوط به گذشته، از آنجا که با دغدغه‌ای اقتصادی و دغدغه‌ی دستیابی به امری مادی رخ می‌داد، در اولین فرصت با ارائه آن چه خواهانش بود، ساکت می‌شد و نمی‌توانست دغدغه‌ای بالاتر را طی جنبش مطرح کند. جنبش‌های اجتماعی جدید اما، امیدبخش تر هستند زیرا از ابتدا با دغدغه‌ها و سوالاتی هویتی و فرهنگی آغاز می‌شود. جنبش‌های اجتماعی جدید با سوالاتی مانند ما که هستیم و چه کسی مارا اینگونه تعریف می‌کند و امثال این سوالات آغاز می‌شود. 
بطور کلی، کتاب مورد بحث، نگاهی نوین از سوی نظریه‌پردازان و متفکران نوین بر روی مسئله حوزه عمومی و کارکرد آن را مطرح می‌کند.