یادداشت فرجانه خبازیان زاده

        《هو الحق》
فکر کنم زمستان ۹۹ بود که نسخه‌ی متنی کتاب رو مطالعه کردم و حالا نسخه‌ی صوتیش رو گوش دادم.
به نظرم کتاب به آنها که عاشقشان بودم چیزی بیشتر از یک عاشقانه‌ی نوجوانه. جزئیات جالبی راجع به مرگ مادر، دوری، ترس و شجاعت، بزرگ شدن با دو فرهنگ و... داره. من شخصیت پردازی کتاب خصوصا شخصیت لاراجین رو دوست داشتم.
به آنها که عاشقشان بودم کتاب حال خوب کنیه، شما با کاراکترها به حراجی میرید و پای صحبت پیرمرد صاحب خونه میشینید، توی جاده سفر میکنید، لیست شیرینی سال نو مینویسید و...
این رو هم بگم که فیلم و کتاب خیلی تفاوت دارند.
در مورد نسخه‌ی صوتی: با کمال احترام، من نپسندیدم.
بخش‌های زیادی از کتاب صوتی تدوین نشده بودند و ما تکرارهای گوینده، تپق‌ها، تغییر لحن‌ها و... رو هم همراه داستان میشنیدیم