یادداشت فاطمه نباتیان

        داستان‌ها و رمان‌های عرب برای من یک ویژگی پررنگ و خاص دارند، آن هم اشتراکات ریزی است که از تشابهات اجتماعی و تمدنی بر می‌آید. 
این اشتراکات ارتباط گرفتن با دغدغه‌ی و آمال نویسنده‌های عرب را اقلا برای من سهل‌تر می‌کند. کتاب بنویس من زن عرب نیستم هم از همین زاویه برایم خواندنی بود. مجموعی از مصائب و مسائلی که زنان در جوامعی که جایگاه مناسب خودشان را نیافتند و ندارند، در این کتاب روایت شده‌است. روایت‌ مادری‌های بی فرجام، زنانگی‌های منزوی، استعدادهای خاک خورده و رنج‌های وطنی که خیانت می‌بیند، روایت‌های قابل درکی‌ برای مایی که در این مختصات زندگی‌میکنیم هستند. انتخاب داستان‌ها و کنار هم بودنشان در این مجموعه هم با همین حلقه‌ی وصل مسائل زنانه است. 
به نظرم داستان "بوی زن، بوی شهر" قشنگ‌ترین داستان این مجموعه بود.

_کم کم دارم عاشق کتاب‌های قطع جیبی نشر ماهی می‌شوم!