یادداشت زهرا تقی خانی

        چیزی که ازش خوشم اومد، نوع روایت و فضاسازی دیکنز بود. نوشته‌هاش یه جوری بود که انگار یه فیلم داشت جلوم پخش میشد. هر صحنه، هر کاراکتر، هر نور و سایه‌ای رو قشنگ حس می‌کردم. ترکیب رئالیسم تلخ و فضای فانتزی سورئال، این کتاب رو بامزه کرده و باعث می‌شه توی ذهن بمونه.

در کل یه کتاب جمع‌وجور و خوش‌خوانه که حس و حال یه سفر تصویری گوگولی جادویی رو داره. بهترین زمان خوندنش؟ یه بعد از ظهر زمستونی کنار یه لیوان چای، وقتی که دلت یه داستان کلاسیکِ کوتاهِ نوستالژی می‌خواد.