یادداشت احمد بابائی

                «آنیا:   خداحافظ، ای خانه! خداحافظ، ای زندگی گذشته!
تروفیموف:   زنده باد زندگی نو!»

باغ آلبالو اثری سمبولیک و نمادین از چخوف است. استاد کار بلدی که یاد میدهد اول باید داستانی قوی با شخصیت پردازی های درست داشت و سپس از نماد و سمبل استفاده کرد. نه آنکه بخواهیم  با نمادپردازی ضعف های تکنیکال خود را بپوشانیم.
چخوف روشنفکری است که نمونه دقیقی از روشنفکران مردمی و آگاه به زمانه است. چون بریده از مردم و اجتماع نیست، توانسته تغییری بزرگ در روسیه را تشخیص دهد. این تغییر را فهمیده و با کمک شخصیت های این نمایشنامه نتیجه واکاوی ها و شناخت دقیقش را به تصویر کشیده است.
باغ آلبالو نمادی است از هر جامعه‌ی در شرف تغییر؛تغییری بنیادین. رانوسکی( که نماد نسل حاکم و اشراف در حال زوال است) میرود و لوپاخین( که نماد نسل جدید و تازه به دوران رسیده است) باغ آلبالو را از آن خود می‌کند. 

این نمایشنامه خواندنی به قطع از بهترین های تاریخ ادبیات نمایشی جهان است.