یادداشت عطیه عیاردولابی

        دومین کتابی که از ضحی کاظمی خوندم و فکر کنم چهارمین کتاب از ادبیات گمانه‌زن ایرانی.  باید اعتراف کنم دوستش داشتم. با اینکه فازش بیشتر تینیجری بود و حال و هوای ایرانیش کم بود اما باز هم خوندنی بود. این ژانر هنوز خیلی نوپاست تو ایران و این تلاش‌ها خیلی ارزشمنده. راه رو باز می کنه و بقیه هم جرات ورود پیدا می‌کنن. قطعا خیلی‌ها به بیراهه خواهند رفت اما در نهایت اسامی پرطمطراقی از اونها درمیاد.

تو نظرهای بقیه به این معترض بودن که بخش اروتیک این کتاب زیاد بود. موافقم. خیلی جاها احتیاج نبود انقدر بی‌پروا باشه. انگار ارزش داستانی و محتوایی داستان رو تحت‌الشعاع قرار می‌داد.