یادداشت سید محمدباقر ابراهیمی

        بالاخره. بعد از مدت ها اطناب، خواندن این کتاب مستی آور تمام شد ...
بدون شک یکی از مهم ترین و زیبا ترین و تکان دهنده ترین و عجیب ترین و عمیق ترین و شگفتی آور ترین کتاب هایی که خوانده ام یا خواهم خواند ...
چقدر اشک ریختم ...
کتابی که حجب ظلمانی قلب شما را می‌درد و همچنان که شما را به خدا نزدیک می‌کند و نهیب می‌زند و جانتان را به رعشه می اندازد، نگاه شما را به ماسوا و وجود و معرفت النفس و معرفت الله به کلی زیر و زبر می‌کند ...
انقدر غنی‌ست این کتاب که از پاورقی هایش هم بسیار مطالب عجیبی دریافت می‌کنید ...
ده صفحه پایانی این نسخه که بنده خواندم چند صفحه از اربعین حدیث امام خمینی را هم آورده بود که درباره لقاءالله بود و جدای از این که همان چند صفحه تکرار نشدنی بود برایم، همان جا هم امام اشاره می‌کند به این که اگر می‌خواهید کمی از لقاءالله را متوجه شوید همین اثر استادش یعنی میرزا جواد آقا ملکی تبریزی رحمت الله علیه را بخوانید ...
مطمئنم که اگر عمری داشته باشم این کتاب را بار ها و بار ها و خصوصا قبل از ماه مبارک رمضان خواهم خواند و از دریای این اثر عظیم سیراب خواهم شد ...