یادداشت رعنا حشمتی

        خب، این کتاب هم تموم شد...
اینم از اون کتاب‌هاست که درحالیکه یه عالمه ازش فروخته بودم تو شهرکتاب، همیشه بالا به پایین بهش نگاه می‌کردم. مسخره‌ش می‌کردم و خیلی زرد بود برام. مخصوصا با این جلد زشت و بدرنگش! اما خب دنیا دار مکافاته و آدم همون چیزهایی که مسخره می‌کنه رو خواهد خوند و خوشش هم خواهد اومد. :))
اگه بخوام درموردش چند جمله بگم، اینطوریه که: بر اساس نظریه تحلیل رفتار متقابل، میگه که آدما درون خودشون هم یه کودک دارن، هم یه والد (و یه بالغ). و هم این کودک و هم والد شخصیت‌های مختلفی دارن و خودشونو بهت نشون میدن. آدما هر چی بزرگ‌تر می‌شن هی بیشتر سعی می‌کنن کودکشون رو پنهان کنن و بهش بی‌توجهی می‌کنن، در حالیکه همین کودک سرچشمه همه خوشی و خلاقیت و شادیشونه. یا اینکه خب واقعا وقتی بچه بودن، از کودکشون به خوبی مراقبت نشده و حالا به انواع مختلف خودشو نشون میده این موضوع...
مطلب درموردش زیاده و من هم حوصله شرح این نظرات رو ندارم واقعیتش :)) ولی یه کار جالبی که پیشنهاد میده،‌ اینه که از طریق نقاشی کشیدن یا نوشتن با دست غیرمسلط، با بچه می‌شه ارتباط برقرار کرد. صداش رو شنید و باهاش حرف زد. ازش پرسید چشه و چه می‌کنه و چه احساسی داره. منم یه عالمه از این تمرین‌ها رو انجام دادم و با اینکه گاهی خیلی احساس دیوونگی می‌کردم حینش (در حالیکه هر دستم یه مداده و دارم چرت و پرت می‌کشم و می‌نویسم رو کاغذ 😂) اما واقعا مفید بود... خیلی مفید بود و باهاش خیلی اشک ریختم.
حالا کمتر برای همه اون حالات احمقانه خودم، یا خواسته‌های بی‌منطقم خودم رو سرزنش می‌کنم و رعناجوجو رو می‌بینم. حواسم بهش هست و سعی می‌کنم در مسیرهایی قدم بردارم که اون هم خوشحال و راضی باشه.  🌟
---
اولش نوشتم: به پیشنهاد تراپیست،‌ به امید بهبودی... -زمستان ۴۰۳
الان روزهای زیادی از زمستان سخت من گذشته و در این مدت تقریبا هر کاری که از دستم برمیومده برای اینکه بتونم بهبود پیدا کنم انجام دادم و همین موضوع واقعا برای خودم جای افتخار زیادی داره. منی که همیشه ناخودآگاه یا خودآگاه، از بودن در غم‌هام و هیچوقت بیرون نیومدن استقبال می‌کردم، این بار آگاهانه تلاش کردم تا حالم رو بهتر کنم. خوندن این کتاب رو هم هفت هشت ماه طول دادم و هر از گاهی هی ذره‌ذره باهاش پیش رفتم. خیلی از تمرین‌هاش رو انجام دادم و خیلی رو هم گذشتم. اما می‌دونم که اثرش رو گذاشته.