یادداشت مظفری

        بسم‌الله الرحمن الرحیم
بین انواع ادبی، مستندخوانی را دوست دارم. بیشتر کتاب‌هایم به جای شعر و داستان، سفرنامه، زندگینامه و کتاب خاطرات است.
۱۵ رمضان سال ۹۱، قبل از تشدید درگیری‌های سوریه، هواپیمایی به مقصد دمشق از فرودگاه تهران بلند می‌شود. بخشی از زائرین قرار بوده دو روز بعد به کشور بازگردند.
اما
نفوذی‌بودن راننده اتوبوس، سفر دو روزه انان را به ۱۵۹ روز  تبدیل می‌کند و اولین اتوبوس کاروان، به اسارت نیروهای معارض سوری، جیش‌الحر می‌آیند و پنج‌ماه با سختی، مشقت، شکنجه، آزار و اذیت و کمبود امکانات مکانی، بهداشتی، غذایی سپری می‌شود. ۲۰ دی‌ماه ۱۳۹۱، بالاخره هواپیما حامل این عزیزان در فرودگاه مهرآباد به زمین می‌نشیند.
*
همین چند خط، قطعاً خواننده را به دانستن و فهمیدن سرگذشت ۴۸ هموطن ترغیب می‌کند. 
روایت غریبی از غربت اسرایی که شاید کمتر سرگذشتشان روایت شده باشد. به ندرت حتی خبرشان را شنیده باشیم.

این کتاب ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲، در نمایشگاه کتاب تهران، رونمایی می‌شود. یعنی در عرض حدود چهار ماه، مصاحبه‌ها انجام شده، تدوین، ویراستاری، صفحه‌بندی و چاپ می‌شود.

فقط ۴ ماه؟
حرف‌های نویسنده در مصاحبه رونمایی کتاب: 《تمام گفت ‌و گوهای این کتاب در سه روز انجام شده است. اگر قرار بود این کار را به صورت مصاحبه چاپ کنیم کار آسانی بود ولی ما روایت‌ها را به صورت گفت‌و گوهای موازی تدوین کردیم. این کتاب مجموعه گفت وگو با 13 تن از زائران ربوده شده از استان آذربایجان غربی است که در آینده قرار است جلدهای بعدی این کتاب را آماده کنیم.》

جناب الوندی، به جز پیاده‌کردن مصاحبه‌ها، ویراستاری و یکدست کردن و تقطیع آن، هیچ‌کاری انجام ندادند، ماجراهای اصلی، ۱۳ بار در کتاب روایت می‌شود.
کتاب فصل‌بندی شده، اما فصول تابع چارچوب نیستند.
《تکرار》 کلمه‌ای است که به تمامه کتاب را توصیف می‌کند.
و چندسوال: 
۱- واقعاً دلم می‌خواهد بدانم کدامیک از آقایانی که کتاب را رونمایی کردند، آن را خوانده بودند؟ 
۲- چرا باید به یک داستان‌نویس کودک و نوجوان حوزه دفاع‌مقدس روایت‌گری و مستندنویسی را سپرد؟ 
۳- چرا موضوع خوب، بکر، به‌روز و مهمی قربانی تصمیم عجولانه‌ای شود که منجر به چاپ کتابی سفارشی و بدون ساختار می‌گردد؟ 
۴- چرا کیفیت کار فدای سرعت شده‌است؟

در نهایت خواندن این کتاب را به هیچ‌کسی، تاکید می‌کنم هیچ‌کسی توصیه نمی‌کنم.

پ.ن۱: بیش از یکسال خواندنش زمان برد. تکرار مکررات آزاردهنده و ملال‌آور است و شوق خواندن، دانستن و فهمیدن را از مخاطب می‌گیرد.
   
پ.ن۲: جناب عزت‌الله الوندی، طبق گزارش صفحات مجازی به عنوان داستان‌نویس حوزه دفاع مقدس شناخته می‌شوند و مخاطب کتاب‌هایشان کودکان و نوجوانان هستند. حقیر هیچ‌کتاب دیگری از این نویسنده نخواندم. اما با فرض قلم‌استادانه در حوزه تخصصی‌شان، و مهم بودن حوزه کودک و نوجوان دفاع مقدس، باید عرض کرد مستندنویسی و روایتگری تخصصی است که کاش به خاطر رئال و واقعی بودنش، سایر نویسنده‌ها بپذیرند بدون مطالعه کافی، وارد این نوع ادبی نشوند.