یادداشت سامان

        3.5

کتاب از سه بخش اصلی و یک بخش ضمائم تشکیل شده. آقای کاظمی در بخش نخست به ذکر چند نظریه در مورد « اشیا» می‌پردازه. مباحثی که برای من جامعه شناسی نخوانده کمی خشک بود ولی لازمه ورود بحث اصلی در دو بخش بعدی بود.. او از نظریات افرادی چون زیمل، مارکس و آپادورای در این بخش استفاده کرده. در بخش دوم کتاب، نویسنده ، چند شی رو به طور کامل بررسی میکنه.پیکان، ویدیو، شلوار جین، کراوات و ... از جمله اشیایی است که آقای کاظمی در موردشون حرف می‌زنه.آیا بحث حول محور نوستالژی بازی چند شی خاطره انگیزه؟قطعا خیر. در این بخش در واقع مخاطب با نقش اون شی، هویت اون، تاثیر اون و تعریف اون شی در دوره بیشتر دهه شصت آشنا میشه. مثلا در مورد پیکان اینو میگه که ابتدا پیکان سواری چه معنایی داشت و در دهه هفتاد پیکان داشتن چه معنی گرفت.چه تشابهی بین پیکان و زیست جامعه ایرانی وجود داره .پیکان نماد چی بود و کلی بحث دیگه...کتاب، کتاب پرحرفی است،مسائل گوناگونی در موردشون حرف زده شده. یک تاثیر خیلی جالب و مفیدی که کتاب واسم داشت، دقیق شدن روی اشیا اطرافم بود.همین الان و در عصر حاضر خیلی چیزها و مسائل وجود داره که هر روزه باهاش سر و کار داریم و یک نگاه ژرف بهشون میتونه خیلی از مباحث رو برای ما روشن کنه و شاید در نگاه اول باورمونم نشه همچین شی و پدیده‌ای چه طور چنان تعاریف،نقش، تاثیر و پیامی داره. دعوت به مشاهده و تفکر و نتیجه گیری از اشیا، به نظرم میتونه یکی از ثمرات مهم خوندن این کتاب باشه..همانطور که گفتم کتاب، کتاب به اصطلاح پرحرفی است.طبعا خواننده نمیتونه با همه مواردی که نویسنده گفته موافق باشه و خب امر طبیعی هم هست، اما تحلیل و بررسی و نشانه شناسی های نویسنده، شاخک های ذهنی مخاطب رو میتونه فعال کنه و از این حیث بسیار ارزشمنده.در  بخش سوم کتاب نویسنده معتقده جامعه پساانقلابی به یک جامعه مصرف گرا تبدیل شده.ابتدا در مورد این قضیه و آفاتش حرف میزنه و در ادامه هم در مورد چند موضوع مواردی رو ذکر می‌کنه و اونها رو مورد بررسی قرار میده. موارد مورد بحث در این بخش موضوعاتی چون  ایدئولوژیک شدن شادی در ایران، خشونت در زندگی روزمره، کنکور و صفحه اینستا بچه پولدارهای تهرانی و .... هستند.
بخش انتهایی کتاب ضمائم نام داره. خود آقای کاظمی در یکی از جلسات نقد و بررسی کتابشون میگند که : من حرفای اصلیمو تو کتاب تو بخش ضمائم گفتم(نقل به مضمون). بخش تلخی است.تلخی از جنس واقعیت.برای من شاه بیت این بخش این جمله بود:
« گویا این سرنوشت همه‌ی مسائل ماست که نه با حل مسئله بلکه منحل شدن پایان می‌یابند.»
فکر می‌کنم تجربه زیست اغلب ما در این مرز و بوم، این جمله رو بهمون ثابت کرده باشه.

به عنوان یک مخاطب عام از خوندن این کتاب بسیار راضی‌ام و بابت مسائلی که تو ذهنم کاشت ممنونم از نویسنده.هیچ شناختی از ایشون نداشتم و کتاب رو تصادفی گرفتم.کتاب در حالت کلی یک مروری بر زیست جامعه ایرانی از بعد انقلاب تا اوایل دهه نود بود که یک جاهایی نویسنده استپ کرده بود و برخی مسائل/چیزها/پدیده ها رو بررسی کرده. چیزهایی که همه ما باهاش به نحوی سر و کار داشتیم و حالا قراره نویسنده با عمقی که بهشون میده به وسیله هویت بخشی، اونها رو بررسی کنه.