یادداشت dream.m

        نوشته بودی چرا؟
چرایش فقط برای خودم خیلی روشن است. 
شاید اگر یکروز دوباره هم را ببینیم، برایت از زندگی ام حرف بزنم. یا جرأتش را پیدا کنم برایت بنویسم. لزومی ندارد همه اش را بگویم، برای شناختن من از پاییز همان سال تا همین امسال هم کافیست. و بعد میفهمی که چرا نخواستم زنده بمانم.
.......
تاکنون کتاب‌های بسیاری درباره هولوکاست نوشته شده‌اند؛ از زندگینامه و تجربیات شخصی گرفته تا داستان‌های خیالی با محوریت  این موضوع. کتاب‌هایی مثل آیشمن در اورشلیم، دفترهای خاطرات روزانه هولوکاست، انسان در جستجوی معنا، پسری با پیژامه راه‌راه، خالکوب آشویتس، زندگی و سرنوشت، کتاب دزد، فهرست شیندرل، مرگ کسب و کار من است و... کتاب «اگر این نیز انسان» یکی از همین کتابها و حاصل تجربیات و خاطرات واقعی شیمیدان ایتالیایی_لهستانی پریمو لوی از یک سال اسارت در اردوگاه آشویتس لهستان می‌باشد.
پریمو لوی (1919-1987) شیمیدانی ایتالیایی بود که پس از دستگیری در حین فعالیت‌های چریکی در ماه فوریه 1944 بهمراه 650 نفر زن و کودک و مرد ایتالیایی دیگر ، به اردوگاه آشویتس تبعید شد. از این تعداد، در روز اول ورود، تنها 96 نفر از اتاق‌های گاز در امان ماندند و از همین تعداد هم که نامشان در اردوگاه ثبت شده بود، فقط 3 نفر تا زمان آزادی زنده ماندند.
لوی از سال 1944 تا 1945 در آشویتس بیگاری کرد تا سرانجام در ژانویه توسط ارتش سرخ شوروی آزاد شد. او به علت ابتلا به بیماری به راهپیمایی‌های مرگ (پیاده روی طولانی اسرا هنگام تخلیه اردوگاه آشویتس در زمان حمله شوروی) فرستاده نشد. زیرا نازی‌ها معتقد بودند قبل از رسیدن ارتش سرخ، لوی و دیگرانی که جا مانده‌اند، در اثر ناخوشی، سوء تغذیه و بیماری خواهند مرد.
لوی پس از بازگشت به تورین، تجربه‌اش از اردوگاه آشویتس را نوشت و در سال 1947 آن را با عنوان «اگر این نیز انسان» منتشر کرد. هرچند این کتاب در ابتدا مورد توجه زیادی قرار نگرفت، اما در سال 1958 به چاپ مجدد رسید و موفقیت آن منجر به انتشار دومین کتاب لوی در سال 1963 با عنوان «آتش‌بس» شد که توصیفی از دوران بهبودی و بازگشت او به تورین است. او به نوشتن کتاب‌ در زمینه تجربیات خود  ادامه داد و آخرین کتابش «غرق شده و نجات یافته» را در سال 1986 نوشت. کمی پس از اتمام آن کتاب، که در آن بعضی از عمیق‌ترین تحلیل‌های خودکاوانه اش از زنده ماندنش در جریان هولوکاست را نوشته بود، خودکشی کرد.
  احتمالا این سوال برای شما پیش بیاید که‌ با وجود این همه کتاب های نوشته شده و فیلم‌های ساخته شده درباره هولوکاست، چه لزومی برای خواندن «اگر این نیز انسان» هست؟ چه چیزی این کتاب را از سایر کتاب‌های با این موضوع مجزا می‌کند؟ 
پریمو لوی اعتراف می‌کند که زنده ماندن او در اردوگاه آشویتس چیزی جز خوش شانسی نبود؛ زیرا او درست در زمانی که نازی‌ها تصمیم گرفته بودند برای راه‌اندازی مجدد کارخانه لاستیک سازی شأن عمر مفید زندانیان را افزایش دهند، به اردوگاه فرستاده شد.
«ویکتور فرانکل» خالق کتاب «انسان در جستجوی معنا» همچون «پریمو لوی»، کتابش را بر اساس خاطرات واقعی‌اش در آشویتس نوشته است. او برای زنده ماندن در این اردوگاه، ساخت معنا را پیشنهاد می‌کند. فرانکل معتقد است که برای زنده ماندن باید روحیه خود را حفظ کرد و به تصویر آنچه که در انتظار ما است، از خوشبختی، خانواده، و آینده فکر کرد. این معنای زندگی ما است؛ یعنی دستیابی به خوشبختی، آن چیزی که پشت سر گذاشته‌ایم. اما پریمو لوی در کتاب خود معتقد است برای زنده ماندن در اردوگاه مرگ باید از یکی از این 3 کار را انتخاب کرد: 1عضو سازمان شدن، 2ترحم، 3دزدی.  پریمو لوی خود برای زنده ماندن از روش سازمان استفاده کرد زیرا او روحیه‌ای برای دزدی و چهره ای برای جلب ترحم نداشت. لوی موفق شد با همان کمترین منابعی که همچون سایر اسرا در اختیار داشت، عضویت سازمانی و ارتباطات را ایجاد کند و به منابعی دست پیدا کند که زنده ماندن او را بیشتر از زمان متوسطی که نازی‌ها تعیین کرده بودند، تضمین کند؛ یعنی چیزی بیشتر از سه ماه. 
به همین دلیل می‌توان گفت که کتاب پریمو لوی مهم‌ترین کتاب در زمینه هولوکاست است. زیرا در صورت تکرار تاریخ می‌توان از آن به عنوان راهنمای عملی زنده ماندن در اردوگاه مرگ استفاده کرد.