یادداشت سید علی مرعشی

        «وردی که بره ها می خوانند»
اثری است به غایت نوستالژیک،ظریف،ممنوعه و بی ادبانه!
بازسازی تصاویر مبهمی که همه ی ما از دوران کودکی مان با خود همراه داریم کاری است به غایت ظریف. شیطنت های کودکانه، هوس های شکل گرفته در آستانه ی‌بلوغ، تجربه ی نیمچه لحظاتی از جهان بزرگسالان در آن‌سنین دستمایه ی بداهه گویی های آنلاین نویسنده در وبلاگش شده است.
وصف زمانه ی قبل انقلاب شهرهایی مثل آبادان و ماهشهردر این کتاب حتما برای سرخوشان آن دوره با لذتی وافر همراه است!!
البته بدیع بودن چنین نگاهی مورد خدشه است چرا که[حداقل تا جایی که من اطلاع دارم در آثار سینمایی کارگردانان مشهور ایتالیایی در دهه۷۰و۸۰ پرداختن به چنین موضوعاتی که یادآور نظریات فروید و‌عقده ی ادیپ و الکترا است، مشهود بوده است.
اما بی پروایی برای قاسمی هدف نیست وسیله ای است برای عبور از حجاب ها،رسیدن به لایه های درونی احساسات،تفکرات فروخورده شده و معانی سرگشته. و این هاست که همچو منی را مشتاق یافتن چنین رگه هایی در میان ظاهر به ظاهر منجلاب سطح(متن) می سازد.
پ: رک گویی و بی پروایی در بیان کلمات عامیانه(بخوانید بی ادبانه) متاسفانه این اثر را از قابلیت توصیه به مخاطبین خارج ساخته، حالا جذب مخاطب عام،روحیه ی شخصی‌نویسنده، اعتقاد او‌به این سبک از نوشتار، مبتلانشدن به خودسانسوری و... هر کدام می‌تواند توجیهی نارسا برای «مثبت‌بعد ازدواج» اعلام کردن این کتاب باشد!