یادداشت

        یک دختر ده ساله به نام امیلی، در حالی که با چهار نفر از دوستانش مشغول بازی بوده، مورد تجاوز قرار می گیره و کشته میشه. علی رغم وجود شاهد، هیچ کدوم از دخترها چهره مرد قاتل رو به یاد نمیارن و تحقیقات پلیس هم به جایی نمی رسه. دخترها احساسات مختلفی نسبت به این اتفاق دارن: ترس، احساس مسئولیت و ... اما اوضاع وقتی بدتر میشه که مادر امیلی که از این اتفاق به هم ریخته، اون ها رو قاتل خطاب می کنه و ازشون می خواد جبران کنن، وگرنه ازشون انتقام سختی می گیره. همین باعث میشه دخترها کماکان در بند و اسیر این اتفاق باقی بمونن. 
کتاب پنج فصل داره و در هر فصل دخترها و مادر امیلی، اون حادثه و وقایعی رو که تا پونزده سال بعدش اتفاق افتادن، به صورت اول شخص روایت می کنن. 
و اما مشکلاتش: 
اول اینکه احتمال وقوع بعضی برخوردها و اتفاقات قصه، از نظر من خیلی خیلی کم بود. در واقع بعضی چیزها خیلی تصادفی بودن و به نظرم ضعف داستان پردازی داشت. دوم اینکه تمام مردهای قصه، که ده نفر هم نمی شدن، متجاوز، منحرف، ضعیف و ترسو، یا خائن بودن و از این نظر، ضعف شخصیت پردازی داشت. 
ترجمه هم گرچه خوب بود، اما نیاز به ویرایش داشت. فصل اول چند جمله ی ناقص داشت و غلط های املایی هم فراوون بودن. 
اما من از کتاب خوشم اومد، فقط به این دلیل که کنش ها و واکنش های شرق دوری ها و مخصوصا ژاپنی ها، روابط خانوادگی و اجتماعی شون و احساساتشون برام عجیب و جالبه. از این نظر که اصلا برام قابل درک نیستن. نمی دونم چطور به اینجا رسیدن و چرا انقدر با بقیه فرق دارن. ملاحظات خاص شون در بعضی مسائل، بی رحمی شون در مسائل دیگه، خودمحوری شون و تناقضی که با از خودگذشتی و احساس مسئولیت معمولشون داره، دوستی ها و تنهایی هاشون، همشون برای عجیبه. برای همین از خوندن در موردشون لذت می برم.