یادداشت هدی اسکندری

        طلسمی درکار است.
طلسمی که با آن می‌توان دل ها را نرم کرد. حتی دل شکارچی سرسخت و تنهای جنگل را.
 طلسمی که عطر سیب دارد و رنگ ارغوان.
چاقویی است با دو لبه...
یکی مثل صدری با آن می‌بُرد و می کند و می درد.
و یکی مثل حوا با آن می بافد و میدوزد و مرهم می سازد.
این کتاب را نخوان، تا آن زمان که بدانی
 میخواهی با این جادو چه کار کنی؟
صید درخت، داستان را به شکلی متفاوت روایت می‌کند. از چند زاویه. با چند راوی. مثل قطعه های پازل که قرار است در انتها کنار هم چیده شوند.
اگر این شیوه ی روایت برایتان جذاب بود که هیچ، اما اگر خسته شدید، کتاب را کنار نگذارید چون به یک بار خواندنش می ارزد.
شاید آخرش را که بخوانی، چشمانت را ببندی و به این فکر کنی که چه کارها میتوانی انجام بدهی.
با طلسمی که مرده را زنده می‌کند.

هدی اسکندری/ دی ۱۴۰۳