یادداشت محمدرضا ایمانی

        اگر اشتباه نکنم کدیور این داستان‌های کوتاه رو قبل از پس از بیست سال نوشته، برای همین اگه به امید کتابی مثل پس از بیست سال می‌رسد سراغش ناامید میشید.

تو این کتاب نقطه قوت بزرگ کدیور مضمون داستان‌هاشه و نقطه ضعف بزرگش روایت و زبان. مضمون‌ها بدیع و جذاب، چیزی که شاید بشه اسمش رو رئالیسم عدالتخواهانه گذاشت، اما متاسفانه ( بیشتر به خاطر تازه‌کار بودن و کم تجربگی ) پرداخت روایت به شدت ضعیف و زبان زیادی معمولی.
منتظر کارهای بهتر کدیور هستم. داستان‌هایی یک گام به پیش، نه دو گام به پس!