یادداشت مریم بردبار

        این کتاب یک خودنگاره است. روایت تجربه‌ی زیسته‌ی نویسنده درباره‌‌ی تغییری  که با انتخاب نویسندگی به سبک زندگی‌اش می‌دهد. 
زندگی یک نویسنده با ساعت‌های طولانی پشت میز نشستن و کم تحرکی همراه است و موراکامی ورزش را بخشی حیاتی در سبک زندگی‌اش به عنوان یک نویسنده می‌بیند.
او مدتی طولانی دوی استقامت را به عنوان ورزش محبوبش انتخاب می‌کند و  شرکت در مسابقه ماراتن را جزئی  از برنامه‌ی هر سالش قرار می‌دهد. 
اگر چه در مسابقات رتبه‌ی چشمگیری به عنوان یک دونده ندارد اما هدف او پیروزی نیست. او سه معیار برای موفقیتش در مسابقه دارد: 
۱. اینکه به پایان مسیر برسد و مسابقه را به اتمام برساند.
۲. اینکه در تمام طول مسیر بدود و هرگز با حالت راه رفتن مسیر را طی نکند.
۳. اینکه از مسابقه لذت ببرد.
از نظر موراکامی دوی استقامت بسیار  شبیه به کار یک نویسنده است. اینکه تا کجا می‌تواند به خود فشار بیاورد و کجا باید به بدنش  کمتر سخت بگیرد، اینکه عضلاتش را و نقاط قوت و ضعفش را بشناسد و متناسب با آن‌‌ها برای دویدنش برنامه بریزد؛ همه‌ی این‌ها شبیه به کاری است که یک نویسنده برای داستانش می‌کند. مثلا اینکه کجا توصیفات کم است و کجا توضیحات زیادی و مسخره می‌شود؟ 
موراکامی چند‌سال بعد شروع به انجام مسابقات سه گانه می‌کند. شنا، دوچرخه سواری و دو. تجربیات او در این زمینه هم خواندنی و انگیزه‌بخش است. 
موراکامی در این کتاب زبانی ساده و گیرا دارد و به خوبی درونیاتش را به عنوان یک نویسنده و دونده شرح می‌دهد.